Michael Balint (1896–1970) był węgiersko-brytyjskim psychoanalitykiem, który przyczynił się do rozwoju psychiatrii psychodynamicznej, zwłaszcza w obszarze relacji lekarz-pacjent. Jego prace skupiały się na wpływie wczesnych relacji między matką a dzieckiem na rozwój osoby dorosłej oraz na wpływie tych doświadczeń na relacje pacjentów z ich lekarzami.

Balint jest najbardziej znany z wprowadzenia pojęcia „obiektu bazowego” oraz z organizowania i prowadzenia tzw. „Grup Balinta” – specjalnych grup dla lekarzy, które miały na celu zwiększenie ich świadomości na temat własnych uczuć i reakcji w relacji z pacjentami.

Połączenie z ISTDP:

Podobnie jak inni psychoanalitycy, Michael Balint miał wpływ na późniejsze psychodynamiczne podejścia do psychoterapii, w tym na ISTDP. Jego prace nad relacjami lekarz-pacjent oraz nad wpływem wczesnych doświadczeń na relacje w dorosłości mają pokrewieństwo z podejściem ISTDP, które kładzie nacisk na głębokie zrozumienie ukrytych uczuć i konfliktów pacjenta. Balintowe podejście do relacji terapeutycznej, które podkreślało znaczenie empatii, zrozumienia i refleksji nad własnymi uczuciami jako terapeuty, jest spójne z klinicznym podejściem ISTDP. Szczególne znaczenie ma jego współpraca z Davidem H. Malanem nad terapiami krótkoterminowymi.